Belki

Kalbinden geçenleri aklındakiler kadar rahat söyleyebilseydin eğer.

Şuan yanında olmak istediğini anlatabilseydin eğer.

Bu kadar özlem duymazdın, bu kadar istemezdin onu.
”Ne olurdu acaba?” demezdin hep.

Belki nazikçe reddedilirdi sevgin..

Nazikçe dediğime bakma, parçalara ayrılırdı o an bedenin.

Yaşama istediğin o’nun sözlerinde son bulurdu..

Ya da belki o an sarılırdı doyasıya sana.

O iki kelimeyi gözlerine bakarak söylerdi.

Nefesiyle büyülerdi kalbini..

Kokusuna hapsederdi bedenini..

Hiç bir şeye bu kadar bağlanmaz insan.

Hiç kimseye..

Bir an diner ya arzun, o an bir ezgi takılır kulağına.

Dolar gözlerin istemsiz, çaresiz..

Sol tarafında bir şeyler ateşlenir ardından..

Yayılır tüm vücuduna, sen fark edene kadar yakar, kül eder.

Sonra sesi gelir aklına, yeniden var olmuş gibi hissedersin..

O an anladığın tek şey:

O yoksa sen yoksun.

O var ve senle değilse sen gene yoksun.

Var olmak için ihtiyaç duyduğun o.

Sebebi, o’nun hayatında bir yere sahip olması değil..

Hayatının ta kendisi olması..

Melis YAĞMUR.